Selamat Pagi

Selamat Pagi!
Ik schrijf dit blog vanuit het eiland Bunaken, in de zijden hangmat waar de ochtend zon tussen immens grote bladeren op mijn gezicht schijnt, met mijn voetjes in het zwembad en met mijn achterwerk in het witte strand zand. Er zijn al heel wat weken voorbij gevlogen, ondertussen zijn we beland in maand maart en heb ik mijn eerste maand Indonesië al gevierd. Gisteren (27-02)hebben we Amurang, onze vrienden en de studenten van Aquino moeten verlaten. Gek dat je na 4 weken toch zo gehecht kan raken aan een omgeving en bovenal de mensen.

In mijn vorige blog beschreef ik ons nieuwe vervoersmiddel, de Mikrolet. Het is ons helaas niet meer gelukt om deze luidruchtige koekblikken te omzeilen.. Volgens mij zijn we er ondertussen er een stuk dover op geworden. Met mazzel rijd net onze favoriete Mikrolet chauffeur langs, hij gaat regelmatig met ons alle mogelijke getallen langs en staart ons vervolgens stil en vol verwachting aan bij een random getal die wij dan moeten benoemen. Zo gaat ons Indonesische Vocabulaire er wel op vooruit. Wat ik weet vanuit mijn onderzoek is dat Noord Sulawesi vroeger graag de 12e provincie van Nederland wilde worden. Zij hebben dan ook veel Nederlandse woorden overgenomen. Dit is vooral in Amurang gebleven. Hier een kleine indicatie
- Mama – papa – Zus – broer – tante – oom – opa – oma
- lepel
- subsidie
- Trotoire (oke dit is frans)
- Meubel
- Helm
- Tas
- Jongen
- Benzine
- Kasteel
- Asbak
Zo kan ik nog wel even doorgaan. We hebben vaak een gesprek met onze vrienden die eindigt in: “oh wouw you call it that way too?”
Een enkele keer komen we iemand tegen die zelfs een gehele zin kan vormen in het Nederlands. Helaas begrijpt diegene het dan niet meer als wij terug spreken.

Ons avontuur in Indonesië wordt langzamerhand normaal. Elke ochtend gaat om 6 uur de wekker, Hanna blijft liggen, Leonie veert op en springt onder de douche. Hanna rolt haar bed uit, plenst water in haar gezicht en roostert twee broodjes. Leonie ontmoet haar op het Veranda en we beginnen aan onze tocht naar school. Vergezeld door een wit geroosterd broodje lopen wij door de bosjes achter Sendoan Baru. De bosjes zijn wel iets anders dan in Nederland. Hier moet ik bukken voor immens grote bladeren en loop ik dagelijks door een nieuwe spinnenweb heen. De honden van de buurman begroeten ons met veel geblaf. Eenmaal aangekomen bij de grote weg stopt er vrijwel direct een blauw busje genaamd de Mikrolet met een enthousiast gebarende Indonesische man er in. Zo vroeg is de Mikrolet vol met net gedouchde schoolkinderen. Zo proppen we ons dagelijks als sardientjes in een blikje. Soms variëren de geuren van zeep naar sigaretten rook, eten of dieren. We genieten dus elke morgen weer van overweldigende geuren terwijl we nog steeds ons broodje proberen weg te kanen. Onderweg staart er nog regelmatig iemand met grote ogen naar binnen als wij voorbij komen. Soms vallen de monden zelfs open. Bij de markt ontdekken we soms dat er ook kippen in de bus zitten. De kippen zwaaien woest met hun vleugels en kijken vol wraakzucht rond. Hanna krijgt flink de wind van voren door de kip. Na ongeveer tien minuten worden wij bij Aquino afgezet en worden we begroet door de vele kinderen die te laat zijn en moeten wachten achter het hek.

De verlegenheid die in Nederland werd beschreven is niet overdreven. Veel mensen waar wij op af stappen verschuilen zich achter hun handen of barsten uit in hysterisch gelach. Ze vinden het ontzettend spannend als ze ons zien. Het blijkt dat wij hier een soort schoonheidsideaal bezitten. Ze willen onze neus, blanke huid, haarkleur, kleur ogen. En dat terwijl wij juist donders ons best doen om maar een tintje te krijgen. Het wordt weer wennen in Nederland als mijn Indonesische fan club niet meer aanwezig is.

De school waar ik de eerste maand heb lesgegeven heet Aquino, elke ochtend staan alle leerlingen in uniform en gesorteerd op klas opgesteld in rijen op het schoolplein. Hier zeggen zij gebeden op en zingen zij liederen. Ook de dagelijkse meldingen worden hier door luid tetterende microfoons verkondigd. Wij, de Bule’s staan iedere ochtend dit schouwspel te aanschouwen vanaf het balkon. De kleuters zwaaien enthousiast naar ons terwijl zij eigenlijk een lied moeten zingen, ik krijg dagelijks handkusjes toe gewuifd tot dat de juf mijn contact met mijn kleuter vrienden doorbreekt door er tussen te gaan staan. De cultuur van de school is een gehele andere wereld dan de school cultuur in Nederland. De docenten komen aanwaaien wanneer zij maar willen, soms komen zij zelfs niet. Ik heb vaak het idee dat de leerlingen helemaal geen les krijgen. Het is lastig om je hier niet mee te bemoeien. Ik zou ze het liefst allemaal les willen geven.

Vier weken lang geven wij les aan klas 11, dit zijn leerlingen van 15 tot 16 jaar. Hier begon ik mijn project Empowerment doormiddel van theater. Dat houdt in dat ik bezig ga met de krachten en talenten van de leerlingen, die stimuleer en verder laat ontwikkelen doormiddel van theater. Al gauw bleek dat er meer aan de basis elementen als zelfvertrouwen en groepsvorming gewerkt moest worden. De lessen gingen fantastisch, de leerlingen waren erg gemotiveerd. Elke dag werd mijn GOODMORNING met een grotere GOODMORNING terug beantwoord. Elke dag stonden er weer vrolijk trappelende leerlingen voor ons klaar. Het was leuk om de grote veranderingen in de leerlingen te zien. Waar ze eerst te verlegen waren om ons aan te spreken, konden zij na een week op ons af stappen en met ons praten. Zo gingen de 4 weken flitsend snel voorbij.

Na elke les was het voor de leerlingen de kans om een uitgebreide fotosessie met ons te houden. Dit neemt meestal zo’n 30 minuten in omdat iedereen minstens 9 verschillende foto’s met 9 verschillende emoties en houdingen wil maken. We worden gezeuld van het ene mobieltje naar het andere mobieltje. Zodra de eerste foto is gemaakt staat de volgende leerling aan mijn andere schouder al klaar in een bepaalde pose waar ik mijn eigen pose weer bij kan voegen. Dit hebben wij maar verplaatst naar het einde van de laatste les om onszelf wat rust te geven. Dit gebeurd ook vaak op straat. “can i picture?” “picture miss”. We worden er nu onderhand een beetje tureluurs van. Toch zijn we er ook een soort pro’s in geworden. Ik heb mijn foto posities ontzettend kunnen uitbreiden en verdiepen.

Pas bij de grote eindcermonie zag ik het werkelijke resultaat wat wij voor hun betekend hadden. Er werden ontroerende en krachtige speeches gehouden. Een zwijmellied genaamd beautiful girl werd groot vertolkt door de 84 leerlingen die wij les hebben gegeven, tijdens het lied zag ik veel kinderen een traantje wegpinken of de tranen volledig laten stromen. Het was mooi om te zien wat je in een korte tijd voor iemand kan betekenen, wat voor band je kan opbouwen en wat voor grote veranderingen je teweeg kan brengen.

Soms lijkt het wel alsof wij ons begeven in een dierenpark. Wij zijn de dieren, de mensen in de auto’s zijn de toeristen. Soms rijd er een stoet auto’s stapvoets voorbij, de mensen hangen bijna uit de ramen te apengapen: “Hello Mister”(jaja ik heb hier ondertussen een geslachts verandering ondergaan, door de gebrekkige kennis hier weten de mensen niet beter dan dat mister gewoon een begroeting is) “What’s your name” “Where your from” Alles gaat trouwens in volume 100. Ik antwoord ook in volume 100 terug om op het zelfde niveau te blijven. Lijkt me wel zo attent.

In de stad worden wij aangestaard of we een soort hemelse verschijning zijn of uit het diepste van de hel komen. Mannen op scooters zetten ons klem om een ritje aan te bieden waarop ik antwoord: “Noo Kaki Laki” dan worden we met groot gelach met rust gelaten.

Het is werkelijk idioot om te zien hoe deze mensen omgaan met de natuur. Er is hier totaal geen controle over de afval verwerking. Nu ik hier ben zie ik dat dit een groot probleem is. Als je in de auto zit en lekker de buitenlucht op snuift kan er plotseling een plaatselijke vuilnis hoop langskomen die deze geur je neus in boort. Dit gebeurt ook op het strand, bij elke stap die ik zet moet ik opletten dat ik niet in een luier of wat dan ook sta. Zelfs bij de iets drukker bezochte watervallen is er veel bevuiling te zien, je loopt dan niet op de takken maar over verloren slippers en blikjes.

Op ons verblijf Sendoan Baru worden wij vergezeld door Lydia en Alfrets. Lydia voorziet ons van moederlijke verzorging en liefde. Van Alfrets krijg ik Ukulele en de nodige gitaarles. Dit gaat in het Indonesisch, gebrekkig Engels en een klein beetje Nederlands.

Het gevreesde Dorian avontuur
Dorian, de gevreesde vrucht. De vrucht waar Regien mij voor waarschuwde. De geur doet men namelijk al walgen. Dit is een grote vrucht waar de Indonesische gemeenschap een behoorlijk grote fan van is. Hij wordt ongeveer op elke hoek en bocht verkocht. Als we in de auto zitten komt deze heerlijke geur ons tegemoet. Deze geur is moeilijk te beschrijven, we komen niet verder dan kots en stront. Hanna: “een ontzettend nare geur die je neusgaten doen krimpen” Toch vond ik dat ik dit eens geprobeerd moest hebben. Daarna kan ik pas mijn oordeel er over vellen. Dit liet onze vriend Novan zich niet twee keer vertellen en op een dag vertelde hij dat hij een big surprise voor mij had. Ik zal jullie vertellen, eens maar nooit weer. Als iemand geïnteresseerd is in de bijhorende film. Dan kan je langskomen op mijn Indo Foto en Video avond ;p

Verder zijn wij in Amurang vaak met onze vrienden Novan en Gary op pad geweest. Hun hebben ons de mooiste adembenemende watervallen laten zien. Hier kwamen wij in de wereld van Tarzan en Jane. Immens grote bomen en alle tinten groen omringden ons. Deze tripjes gingen vaak gemixt met dans en zang entertainment van Hanna en mij waar Gary en Novan ook hun aandeel in hadden. Na vele watervallen, jungle, bonfire’s, motorritjes, gebakken bananen, home made lichtlantaarns en ijskoffie van Monic was het toch tijd om het afscheid aan te kondigen. Dit deden wij samen met hun en enkele leerlingen van de Aquino. Samen maakten wij licht lantaarns en lieten wij deze met wensen en al de lucht in gaan. Het afscheid is helaas niet te vermijden.

Mijn muggenbulten update kan ik helaas niet meer melden. Ik ben bij de 100 gestopt met tellen. Om de vraag van Arno te beantwoorden. Mijn Hollandse lichaam brengt het er nog goed vanaf. Ik heb gelukkig niet veel last van mijn muggenallergie. De mensen hier vinden het maar een rare bedoeling dat ik zoveel gestoken wordt. Ze schrikken bij het zien van mijn benen en armen. Ik moet wel toegeven dat het toen een tikkeltje erger was door mijn allergie.

Ook de rijst ben ik gestopt met tellen toen wij op een gegeven moment 2 keer per dag rijst aten. In Tondano waar we straks heen gaan krijgen we dagelijks 2 keer patat dus de hoeveelheid rijst zal wel meevallen. Ik smacht straks naar rijst.

Nu op Bunaken kom ik volledig tot rust. De activiteiten hier variëren van in de hangmat hangen, op het strand liggen, schelpen zoeken, de cupsong uitvogelen, zonsondergang aanschouwen, de stad bezoeken tot zwemmen met Nemo en zijn vrienden. Het snorkelen was wel een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. Alsof ik met mijn hoofd in National Geografic zat of zelfs midden in de film Finding Nemo. Het is prachtig om deze onderwater wereld te mogen aanschouwen en mee te zwemmen met onze vinnige vriendjes. Op de zondag hadden we een boot gehuurd en gingen we naast de normale snorkelplekken ook naar Turtle City. Hier was de kans dat wij schildpaden zagen zwemmen. En jawel hoor die waren aanwezig. Immens grote schildpaden zwemmend onder ons. Alsof ze vliegen door het water.

Op Bunaken is er een dorp die verdeeld is in een christelijk en een moslim gedeelte. Dit is gescheiden door een heel dun poortje. Het is mooi om te zien dat dit ook kan. Dat deze geloven gewoon naast elkaar kunnen leven en alleen door een dun poortje die symbool staat voor grens worden gescheiden. De mensen hier zijn heel anders dan in Amurang, ze zijn meer gewend aan blanke toeristen. We worden overal met een grote glimlach begroet. Het woord Bule wordt alleen door de hele kleine kinderen gebruikt. Ook dit zeggen zij gemeend met veel vriendelijkheid.

Na heerlijk uitgerust en bij gesterkt te zijn op Bunaken is het tijd om naar terug naar Tondano te gaan. Op naar een nieuw avontuur!
De foto’s van deze avonturen zullen nog op facebook verschijnen.
Jooe X