De eerste weken aan de andere kant van de wereld.
Door: Misses Bule
Blijf op de hoogte en volg Leonie
05 Februari 2015 | Indonesië, Sulawesi Island
Zo, ik ben eindelijk genoeg gesetteld om een reisverslag te typen. (ook heb ik nu iets meer geduld ontwikkeld met het langzame internet) Ik voel me na twee weken niet meer zo ondersteboven hangen. Precies twee weken geleden vertrok ik met het vliegtuig naar Indonesië. Ik heb volledig genoten van alle indrukken en heb hierdoor niet zo enthousiast mijn verhalen bijgehouden. Gelukkig zit alles opgeslagen in mijn hoofd ;) Ps. door de grote vertraging en de vele indrukken is deze blog wat groot uitgevallen. Ik zeg veel plezier! ;)
De vliegreis viel mijn ten eerste voor de volle honderd procent mee. Ik had heel wat entertainment ingeslagen zoals boeken, puzzels en kaarten. Uiteindelijk bleken frozen, playback en mime dans toch de ultieme vermaak voor 20 uur. Mijn theater buddy Hanna kan er ook wat van dus wij konden samen iedereen in het vliegtuig lastig vallen. Alleen is ook maar alleen he. Na heel wat uren en een extra spannende attractie vliegtuig van Singapapore naar Manado kwamen wij aan op het eiland Sulawesi. Ons verblijf van de komende drie maanden. In de rij voor de douane kwamen wij al in gesprek met twee mannen die begonnen over 'Andriel, Andriel'. Dit bleek André Rieu te zijn. Die blijken zij hier fantastisch te vinden. Weer wat geleerd. Go André! Buiten werden we al gauw omsingelt door een groep mannen die ons maar al te interessant vonden. Blank, blond en hoogstwaarschijnlijk prachtig na 32 uur geen slaap. Very Beautiful klonk van alle kanten. Na een indrukwekkende eerste rit (veel vriendelijk getoeter, dit betekent hier he hallo ik kom er aan pas op, bedankt, 3 mensen op 1 scooter zonder helm en veel kriskrassende scooters om de auto heen) kwamen we aan op ons eerste verblijf het Novo hotel. Hier konden wij heerlijk bijkomen met zwembad en bananenshake.
De volgende dag vertrokken wij naar Tondano, de tweede autorit was nog indrukwekkender dan de eerste. De overweldige natuur die voorbij flitste duizenden kleuren groen groette ons langs de weg. Ook stonden er groepen jongeren langs de weg die verschrokken opkeken of ons toejuichten. Eenmaal aangekomen maakten wij kennis met ons (voor mij en Hanna maar 1 week) huis. Dit huis wordt normaal bewoond door een familie ratten die het huis regeerde. Mijn bed bleek de familie ratten dixie te zijn. Ook was schimpie en zijn familie vol op aanwezig. Het deed mij deugd dat dit maar een voorlopig onderkomen was.
De kinderen van de Asrama verwelkomden ons met een lied over God en muziek. Dit werd de gehele week nog luidt verkondigd. Hierna werden wij rondgeleid door de kinderen, zij lieten hun kamers zien in het weeshuis. Zeg maar 1 kamer voor de jongens en 1 kamer voor de meiden. De jongens giechelden als kleine meisjes toen wij door hun kamer liepen en bij de meiden was het zenuwslopend stil, allemaal in hoge verwachting van wat wij van hun kamer vonden. Het gelach barste los toen wij vertelden dat hun kamer veel netter en schoner was.
De eerste week was voor Hanna en mij een bij kom weekje. Die hadden we wel nodig met onze stevige jetlag, elke nacht waren we tot 2 uur wakker, vloggend, zingend en schaduwpoppetjes maken op de muur. Kwaliteit vermaak alom. Na een week was ons bioritme weer aangepast op de Indonesische tijd. Verder hebben wij ons vermaakt met onze behoefte doen op een gat en wassen met de mandie, een bak met ijskoud water die je over je heen plonst. Heerlijk na een hete dag. Ik ben al verkocht. Verder was overdag hangen met de kleuters en savonds met de jongeren van de Asrama mijn dagelijkse ritueel. Let it go van Frozen wordt hier door iedereen luidkeels gezongen. Ik zit hier dus wel op mijn plek. De kleuters waren leuk tot het moment dat zij wisten waar wij woonde. Bij het witte Bule hek. Bule is het woord wat zij hier gebruiken voor een blank persoon. Dit wordt, net zo luidkeels als Frozen, verkondigd als wij ergens langs komen. Het is erg fijn om er constant aan herinnerd te worden dat ik blank ben. Dat vergeet je nog wel eens ;) Nou hier niet hoor. De mensen hier weten niet goed hoe zij moeten reageren op blanke mensen, het is ook iets bijzonders. Tot nu toe ervaar ik het als een soort fangroep die mij toeschreeuwt net zoals bij Beyonce of Bea. Om terug te komen op de kleuters, zij hangen vanaf mijn frozen avontuur met alle andere kleuters en jongeren bij ons hek, schreeuwen Bule en gooien stenen als wij niet reageren. Laat ik zeggen dat ze best ver kunnen werpen maar kunnen zij best nog iets leren over richten van een steen. (no worries, ik zal strenge juf Leonie even uit de kast halen ;) )
Verder hadden wij geen tijd om ons te vervelen omdat Pastor Jacob ons bijna elke dag mee op pad nam. Meestal had het iets te maken met eten. Hij is bang dat wij ziek worden van het hete eten, daarom worden wij bijna dagelijks getrakteerd op patat met kipnuggets (ik heb bijna spijt dat ik zei dat wij dat wel lekker vonden, we vroegen ons na dag 4 patat toch echt wel af waar al dat rijst was)
Ook moesten wij op de tweede dag aan ons eerste kerkbezoek geloven. om 7 uur netjes in lange rokken en sjalen in de kerk. Al gauw kwamen wij erachter dat wij op de verkeerde plek zaten. Op de plek van het koor, maar daar werd niet een groot probleem van gemaakt, we konden het zo wel goed horen. De mis duurde zo'n 3 uur, de woorden die ik herkende waren Jezoes Cristoes, Hosanna en Haleluja. Ook leek Pastor Jacob even Albertheijn te vernoemen in zijn zangerige toespraak. Verder omvatte de mis veel gestaan, gekniel en gebidt. En toen werd het zwart voor mijn ogen. Er schijnt ieder jaar iemand flauw te vallen in de eerste kerkmis. Ik was dit jaar de gelukkige. Ik werd meteen door mijn stagegenoten naar buiten gedragen ook mensen van de kerk kwamen toegesneld. Er werd een soort tijgerbalsem op mijn gezicht gesmeerd en zelfs mijn voeten werden gemasseerd. Snel kwam er een vrouw toegesneld met mierzoette thee. 'bedrest' was het enige wat ze zei. Dat klonk heerlijk en heb ik ook meteen gedaan. Na de mis kwam ze me nog opzoeken met meerdere mensen, meteen werd onze lege koelkast onderzocht, 'no breakfast? no food? 'you like egg?' De mevrouw snelt hierna weg en verschijnt later met een stapel gebakken eieren en brood. Kortom wij worden hier goed in de gaten gehouden en verzorgd! Super lieve mensen!
Om even door de tijd te flitsen, ik zit nu net samen met Hanna een week in Amurang waar ik nog ongeveer 3 weken blijf. Amurang ligt bij de zee (Tondano ligt in een hoger bergachtig gebied) dat maakt dat het hier een stuk warmer is. Elke dag reiden wij in een mini blauw busje met een heerlijk tetterende geluidsinstallatie(We proberen tot nu toe onze oren te sparen door die te ontwijken) af naar de Akino(de school waar wij stage lopen. Hier zijn wij begonnen met een lessenreeks over Empowerment dmv theater. De kinderen hier zijn super leergierig en enthousiast, heel wat anders dan de Hollandse dwarse pubers. We shaken het gezamenlijk af op Taylor Swift. We verblijven hier in een soort vakantieresort. Dit is geheel voor ons, omdat er geen andere gasten zijn. Wij genieten nu van een zwembad, normale zit toilet, douche en persoonlijke discolicht (waar ik nu mijn blog in schrijf op de schommelstoel) Hier worden wij dagelijks verwend met de lekkernijen die Lydia voor ons kookt. Kortom wij willen hier nog lang niet weg. Voor zo ver mijn update vanaf de andere kant van deze aardbol! Ik hoop dat ik wat foto's bij mijn verhaal kan voegen!
Turf schema's
Rijst: 18 x
Mie: 7 x
Muggenbulten: 35x
Ik klik snel op verzenden in de hoop dat mijn blog eindelijk online kan, schieten er allemaal dingen door mijn hoofd die ik vergeet. Zoveel indrukken en avonturen. Maar een van de bijzondere momenten was dat de vulkaan, Soputan, die wij zien vanaf ons verblijf is ontwaken uit zijn slaap. Het zag er spectaculairder uit dan ik op de foto kon neerzetten. En wees gerust hij is ontzettend ver weg en niet gevaarlijk. Ook zijn wij met lokale jongens uit Amurang op pad geweest naar watervallen. Een dag klimmen en hangen in bomen, lianen en modder om prachtige watervallen te zien. Hier moest natuurlijk op gedanst en gezongen worden om dit plechtig te vieren. Kortom ik voel me heerlijk hier!
Liefs! Jooe X
De vliegreis viel mijn ten eerste voor de volle honderd procent mee. Ik had heel wat entertainment ingeslagen zoals boeken, puzzels en kaarten. Uiteindelijk bleken frozen, playback en mime dans toch de ultieme vermaak voor 20 uur. Mijn theater buddy Hanna kan er ook wat van dus wij konden samen iedereen in het vliegtuig lastig vallen. Alleen is ook maar alleen he. Na heel wat uren en een extra spannende attractie vliegtuig van Singapapore naar Manado kwamen wij aan op het eiland Sulawesi. Ons verblijf van de komende drie maanden. In de rij voor de douane kwamen wij al in gesprek met twee mannen die begonnen over 'Andriel, Andriel'. Dit bleek André Rieu te zijn. Die blijken zij hier fantastisch te vinden. Weer wat geleerd. Go André! Buiten werden we al gauw omsingelt door een groep mannen die ons maar al te interessant vonden. Blank, blond en hoogstwaarschijnlijk prachtig na 32 uur geen slaap. Very Beautiful klonk van alle kanten. Na een indrukwekkende eerste rit (veel vriendelijk getoeter, dit betekent hier he hallo ik kom er aan pas op, bedankt, 3 mensen op 1 scooter zonder helm en veel kriskrassende scooters om de auto heen) kwamen we aan op ons eerste verblijf het Novo hotel. Hier konden wij heerlijk bijkomen met zwembad en bananenshake.
De volgende dag vertrokken wij naar Tondano, de tweede autorit was nog indrukwekkender dan de eerste. De overweldige natuur die voorbij flitste duizenden kleuren groen groette ons langs de weg. Ook stonden er groepen jongeren langs de weg die verschrokken opkeken of ons toejuichten. Eenmaal aangekomen maakten wij kennis met ons (voor mij en Hanna maar 1 week) huis. Dit huis wordt normaal bewoond door een familie ratten die het huis regeerde. Mijn bed bleek de familie ratten dixie te zijn. Ook was schimpie en zijn familie vol op aanwezig. Het deed mij deugd dat dit maar een voorlopig onderkomen was.
De kinderen van de Asrama verwelkomden ons met een lied over God en muziek. Dit werd de gehele week nog luidt verkondigd. Hierna werden wij rondgeleid door de kinderen, zij lieten hun kamers zien in het weeshuis. Zeg maar 1 kamer voor de jongens en 1 kamer voor de meiden. De jongens giechelden als kleine meisjes toen wij door hun kamer liepen en bij de meiden was het zenuwslopend stil, allemaal in hoge verwachting van wat wij van hun kamer vonden. Het gelach barste los toen wij vertelden dat hun kamer veel netter en schoner was.
De eerste week was voor Hanna en mij een bij kom weekje. Die hadden we wel nodig met onze stevige jetlag, elke nacht waren we tot 2 uur wakker, vloggend, zingend en schaduwpoppetjes maken op de muur. Kwaliteit vermaak alom. Na een week was ons bioritme weer aangepast op de Indonesische tijd. Verder hebben wij ons vermaakt met onze behoefte doen op een gat en wassen met de mandie, een bak met ijskoud water die je over je heen plonst. Heerlijk na een hete dag. Ik ben al verkocht. Verder was overdag hangen met de kleuters en savonds met de jongeren van de Asrama mijn dagelijkse ritueel. Let it go van Frozen wordt hier door iedereen luidkeels gezongen. Ik zit hier dus wel op mijn plek. De kleuters waren leuk tot het moment dat zij wisten waar wij woonde. Bij het witte Bule hek. Bule is het woord wat zij hier gebruiken voor een blank persoon. Dit wordt, net zo luidkeels als Frozen, verkondigd als wij ergens langs komen. Het is erg fijn om er constant aan herinnerd te worden dat ik blank ben. Dat vergeet je nog wel eens ;) Nou hier niet hoor. De mensen hier weten niet goed hoe zij moeten reageren op blanke mensen, het is ook iets bijzonders. Tot nu toe ervaar ik het als een soort fangroep die mij toeschreeuwt net zoals bij Beyonce of Bea. Om terug te komen op de kleuters, zij hangen vanaf mijn frozen avontuur met alle andere kleuters en jongeren bij ons hek, schreeuwen Bule en gooien stenen als wij niet reageren. Laat ik zeggen dat ze best ver kunnen werpen maar kunnen zij best nog iets leren over richten van een steen. (no worries, ik zal strenge juf Leonie even uit de kast halen ;) )
Verder hadden wij geen tijd om ons te vervelen omdat Pastor Jacob ons bijna elke dag mee op pad nam. Meestal had het iets te maken met eten. Hij is bang dat wij ziek worden van het hete eten, daarom worden wij bijna dagelijks getrakteerd op patat met kipnuggets (ik heb bijna spijt dat ik zei dat wij dat wel lekker vonden, we vroegen ons na dag 4 patat toch echt wel af waar al dat rijst was)
Ook moesten wij op de tweede dag aan ons eerste kerkbezoek geloven. om 7 uur netjes in lange rokken en sjalen in de kerk. Al gauw kwamen wij erachter dat wij op de verkeerde plek zaten. Op de plek van het koor, maar daar werd niet een groot probleem van gemaakt, we konden het zo wel goed horen. De mis duurde zo'n 3 uur, de woorden die ik herkende waren Jezoes Cristoes, Hosanna en Haleluja. Ook leek Pastor Jacob even Albertheijn te vernoemen in zijn zangerige toespraak. Verder omvatte de mis veel gestaan, gekniel en gebidt. En toen werd het zwart voor mijn ogen. Er schijnt ieder jaar iemand flauw te vallen in de eerste kerkmis. Ik was dit jaar de gelukkige. Ik werd meteen door mijn stagegenoten naar buiten gedragen ook mensen van de kerk kwamen toegesneld. Er werd een soort tijgerbalsem op mijn gezicht gesmeerd en zelfs mijn voeten werden gemasseerd. Snel kwam er een vrouw toegesneld met mierzoette thee. 'bedrest' was het enige wat ze zei. Dat klonk heerlijk en heb ik ook meteen gedaan. Na de mis kwam ze me nog opzoeken met meerdere mensen, meteen werd onze lege koelkast onderzocht, 'no breakfast? no food? 'you like egg?' De mevrouw snelt hierna weg en verschijnt later met een stapel gebakken eieren en brood. Kortom wij worden hier goed in de gaten gehouden en verzorgd! Super lieve mensen!
Om even door de tijd te flitsen, ik zit nu net samen met Hanna een week in Amurang waar ik nog ongeveer 3 weken blijf. Amurang ligt bij de zee (Tondano ligt in een hoger bergachtig gebied) dat maakt dat het hier een stuk warmer is. Elke dag reiden wij in een mini blauw busje met een heerlijk tetterende geluidsinstallatie(We proberen tot nu toe onze oren te sparen door die te ontwijken) af naar de Akino(de school waar wij stage lopen. Hier zijn wij begonnen met een lessenreeks over Empowerment dmv theater. De kinderen hier zijn super leergierig en enthousiast, heel wat anders dan de Hollandse dwarse pubers. We shaken het gezamenlijk af op Taylor Swift. We verblijven hier in een soort vakantieresort. Dit is geheel voor ons, omdat er geen andere gasten zijn. Wij genieten nu van een zwembad, normale zit toilet, douche en persoonlijke discolicht (waar ik nu mijn blog in schrijf op de schommelstoel) Hier worden wij dagelijks verwend met de lekkernijen die Lydia voor ons kookt. Kortom wij willen hier nog lang niet weg. Voor zo ver mijn update vanaf de andere kant van deze aardbol! Ik hoop dat ik wat foto's bij mijn verhaal kan voegen!
Turf schema's
Rijst: 18 x
Mie: 7 x
Muggenbulten: 35x
Ik klik snel op verzenden in de hoop dat mijn blog eindelijk online kan, schieten er allemaal dingen door mijn hoofd die ik vergeet. Zoveel indrukken en avonturen. Maar een van de bijzondere momenten was dat de vulkaan, Soputan, die wij zien vanaf ons verblijf is ontwaken uit zijn slaap. Het zag er spectaculairder uit dan ik op de foto kon neerzetten. En wees gerust hij is ontzettend ver weg en niet gevaarlijk. Ook zijn wij met lokale jongens uit Amurang op pad geweest naar watervallen. Een dag klimmen en hangen in bomen, lianen en modder om prachtige watervallen te zien. Hier moest natuurlijk op gedanst en gezongen worden om dit plechtig te vieren. Kortom ik voel me heerlijk hier!
Liefs! Jooe X
-
05 Februari 2015 - 14:40
Samantha:
Geweldig Leo! Heb weer smakelijk om jou gelachen! Hoop op nog veel meer verhalen!
Love youuuu
En groetjes van the guitar man
-
05 Februari 2015 - 15:13
Arno:
Hoi Blanke meid (was me trouwens nooit opgevallen), wat fijn dat je een goed maatje hebt, zo te lezen hebben jullie plezier voor twee! De turfstand van de muggenbeten verontrust me wel enigszins, hoe reageert jouw lijf daarop, hopelijk hebben die tropische muggen minder kwaad bloed dan die van Terschelling. Veel plezier verder (en goed werk natuurlijk en de 14e pas uitpakken, hè) liefs Arno -
06 Februari 2015 - 08:33
Rozan:
Hey Leo! Gaaf verhaal, klinkt fantastisch! X -
06 Februari 2015 - 12:04
Novan Adrian:
Hi leony! remember me?Mr. No fun from Amurang. we meet at the beach couple days ago, i saw you this afternoon at sendowan baru. but i dont want to disturb because u looks busy with something. have a great friday!!! -
06 Februari 2015 - 12:07
Novan Adrian:
Hi leony! remember me?Mr. No fun from Amurang. we meet at the beach couple days ago, i saw you this afternoon at sendowan baru. but i dont want to disturb because u looks busy with something. have a great friday!!! -
06 Februari 2015 - 14:01
Margriet:
Haha aanbidders op je blog! Eng van dat flauwvallen! Hopelijk voel je je weer kiplekker. Sampai bertemu lagi! -
08 Februari 2015 - 18:49
Oma En Rita:
hallo Leonie we hebben net je blog gelezen. En zo te lezen maak je het heel goed en heb je het naar je zin. Veel plezier en lieve groeten van oma Rokebrand en je tante Rita -
12 Februari 2015 - 13:49
Liesbethgoode :
Hallo leonie,wat fijn dat je het naar je zin hebt. Geniet nog even lekker in je resort waar je nu nog zit! Ben benieuwd naar je volgende spannende verhalen. Groetjes Charles en Liesbeth -
15 Februari 2015 - 18:08
Marja:
HOi , fijn dat je het naar je zin hebt. Weet je een beetje hoe wij het iedere keer hebben.
Kijkt uit dat je geen virus Krijgt!! Voordat je het weet zit je er weer. Haha. Fijne tijd -
16 Februari 2015 - 15:44
Hennie Wokke:
Hey Leonie,
Mooi verhaal, erg leuk beschreven. ..Zo te lezen heb je het erg naar je zin!
Geniet er volop van want de tijd gaat snel!,
liefs van ons allemaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
