Dag Indonesië!

Selamat Malam!

En daar zit ik dan, op Bali. De laatste periode is razendsnel gegaan en ging steeds sneller. Eerst wil je ergens weg, later wil je er niet meer vandaan. Mijn Amurangse ritme van 6 u wakker worden zit ook nog op Bali in mijn systeem, mooi tijd om mijn laatste blog te schrijven. Ik begin bij, wat voor mij als een eeuwigheid geleden voelt. Het begin van Tondano..

De eerste week terug in Tondano stond in het teken van de heropening van de playground. Deze playground is volledig vernieuwd door sponsoracties van crealeden. Waar voorheen brokstukken cement en gaten waren, staat nu een glad sportveld met baskets. Voor de opening werd een groot feest georganiseerd. Als eregast was de Bisschop uitgenodigd. Hij heeft de playground en de Asrama ingewijd, als ik dat zo goed benoem. Er kwam veel gezwiep met een natte borstel en rook aan te pas. Samen met de kinderen hadden we acts gemaakt over de Asrama, met als thema SamaSama. Samenzijn. De ceremonie bevatte urenlange kerkelijke liederen, gebeden, gestaan, gezit, nog net niet geknield en gespeecht door veel verschillende personen. Toch wel lastig om te volgen als je de taal nog niet echt onder de knie hebt. Een van de speeches werd gegeven door een van de kinderen van de Asrama, Asvira. Toen ik haar speech hoorde besefte ik pas wat voor andere wereld dit is, of tenminste anders dan mijn persoonlijke wereld. “ Thanks to our parents for sending us to the Asrama”. Waar ik eerst dacht dat deze kinderen hier niet wilde zijn, besefte ik nu dat deze kinderen juist geholpen werden door de Asrama. Het gaat hier om offers maken. Om een goede scholing te krijgen moeten deze kinderen de offer maken om een langere tijd van hun ouders en familie verwijdert te zijn. Dat hebben zij er voor over. Het theaterstuk dat ik samen met een groep kinderen had gemaakt sloeg goed aan. Pastor lachte, de Bisschop pinkte een traantje weg. Een groter compliment kon ik niet wensen. Aan het einde van de ceremonie was er een groot dansfeest waar er in lange rijen de zelfde danspasjes werd gedanst. Toch wel iets anders dan in de plaatselijke kroeg. Ook hadden wij een voetbal wedstrijd georganiseerd tussen Nederland en Indonesië. Incl landen shirts en namen werd er om de eer gestreden tussen Nederlanders en Indonesiërs. Tijdens de wedstrijd stoot ik vaak tegen de Pastor op, wat het allemaal een grappig geheel maakt. Helaas is de uitslag niet benoemingswaardig.

Waar we al lang op hoopte werd in Tondano eindelijk werkelijkheid. Het nieuwe huis is af, dit huis had eigenlijk al voor onze komst af moeten zijn, maar dat terzijde. Geen ratten, schimmel en muffigheid. Binnen een week hadden de ratten ons houten huis ook ontdekt. Helaas, helaas. Het blijft nog steeds een fijner huis.

Om terug te komen op de Asrama, dit is een soort internaat. De kinderen zijn hier heen gestuurd omdat zij hier voor gekozen hebben, hun ouders dat wilde, om zelfstandig te worden, discipline te leren of/en een betere scholing te krijgen. In de Asrama hebben zij gescheiden slaapkamers. Waar ze met 15 of meer slapen. Het is eigenlijk één grote familie. De kinderen zijn erg op elkaar aangewezen en zorgen daarom ook voor elkaar. Door stichting Amurang is er al veel werk gedaan. De laatste oude resten van de Asrama zijn te zien aan de keuken en het gedeelte van de pastorie. Grijze, donkere, rommelige, vieze, gammele hokken.

Toen kwam de dag dat wij ons moesten melden bij de immigratie in Manado. Wat een dag, wat een dag en vooral wat een lange dag. Deze dag bevatte 7 uren wachten. Alle formulieren moesten opeens met zwarte pen ingevuld worden in plaats van blauw. Dit was afgelopen jaar juist andersom. Als alle formulieren overgetrokken zijn met zwarte pennen, heeft de immigratie een 3 uurige pauze. Na veel gewacht, gedanst, gezongen, geplaybackt, gecupsongt mogen wij dan eindelijk naar binnen voor een foto en een handtekening. Ik loop naar binnen en daar achterin een lang kantoor, zit een vrouw achter een oude computer. Als ik voor haar bureau sta stelt zij de volgen de vraag: “Leah Rokebrand?” “You sing?” “eh yes” “Ok you sing for me”. Daar stond ik dan in een muffig, vies kantoor de cupsong te zingen voor 5 Indonesische vrouwen die mij met strakke ogen aankeken. Gelukkig werd het goedgekeurd en mag ik nog een maand blijven.

Na een week in Tondano te hebben gezeten mochten wij weer even terug naar ons oude vertrouwede plekje in Amurang. Waar Hanna en ik dolgelukkig waren, hadden de Tondano meiden grote heimwee naar Tondano. Grappig hoe je zulk verschillend gevoel kan hebben over bepaalde plekken en mensen. Op zaterdag zijn Hanna en ik voor de laatste keer terug gegaan naar de Aquino. Dit hadden wij immers belooft aan de studenten. Hier werden wij met veel handgeschut geglimlach en geknuffel ontvangen. Helaas hadden de leerlingen les en konden wij niet met ze spreken. Edoward, een van de studenten had mij op facebook aangesproken dat hij geen foto met mij had. Hier moesten wij uiteraard verandering in brengen. Helaas had hij les van een streng uit ziende wiskunde docente. De foto kon gelukkig geregeld worden zodra de docente een toilet pauze had. Hanna op de uitkijk. Edoward uit de klas slepen. KLIK. Hij blij, wij blij. De certificaten deelden we uit door de gleuven van de ramen. Dit stiekeme gedoe had ook wel weer iets. De leerlingen zouden feedback opschrijven voor de lessen, dit hadden zij uiteraard nog niet gedaan. Ook dit werd stiekem gedaan in de lessen. Na een potje Ho Chi Ha met één klas was het weer tijd om afscheid te nemen van deze lieve, mooie studenten.

Toen kwam zondag, de dag van het bootavontuur. Gary, onze Amurangse vriend had twee traditionele boten geregeld. Daar gingen we dan op avontuur naar onbewoonde eilanden. Super gaaf! Het water is onvoorstelbaar mooi blauw. Terwijl wij van het uitzicht genieten springen er opeens in de verte een paar dolfijnen(ikan babi) de lucht in. Een goed begin van de dag. Op de eilanden zie je resten van vissers die hun vangst hebben opgegeten. De omgeving, de verlatenis, de natuur, het begint een beetje op expeditie Robinson te lijken.

Onze tripjes in Tondano verschillen nogal van activiteit, van locale tripjes tot rafting en apen bezoeken in natuurparken. Korte impressie rafting. Manderijnse taal, onbegrip, Boem Boem, takken in gezicht, D
isney vertolkingen, hilariteit alom. Korte impressie natuurparken. Hiking, Giga bomen, sprinkhaan, spookaapje flitst voorbij, tot grote teleurstelling zijn makaken al vertrokken, Hanna en Leonie doen een theatrale vogel dans, Makaak apen komen op ons geluid af. Volgens mij kan ik hier brood in verdienen.

Terug in Tondano staat opeens de Pastor op onze veranda, hij vermeldt dat wij smiddags moeten voetballen in een wedstrijd. Ik herhaal moeten, dit wordt namelijk niet gevraagd, maar verwacht. Wij pakken onze voetbalshirts van de ceremonie, doen bandano’s in ons haar en teken gevechtsstrepen op onze gezichten. Klaar voor de strijd. De Indonesische tien minuten in de auto duren uiteraard een uur. Dit geeft ons genoeg tijd om onze strijd kreten te bedenken.

RED BLUE AND WHITE, WE ARE FUCKING DYNAMITE, EN WE WINNEN DEZE STRIJD. (Het klopt van geen kant, maar het rijmt. Daar gaat het om.)

Aangekomen op het strijdveld zie ik dat we ontzettend veel publiek hebben. Het publiek vindt ons blijkbaar erg vermakelijk en lacht hartelijk. Laat ik dat zo maar noemen he. Het veld lijkt een oud mais veld met hard gras, diepe kuilen en stokjes waar je jezelf aan open kan halen. Klaar voor de blessures wordt er ons medegedeeld dat we eerst moeten volleyballen. Waar ik mijn plezier niet op kan, kijken de andere meiden erg zuur. Mijn plezier verdween toen ik onze tegenstanders en hun Indonesische traagheid leerde kennen. Vrouwen van 40/50 waren onze tegenstanders. Na wachten op de scheids, andere spelregels, gewacht met de bal en gestruikel over de vervelende zijlijnen was ook mijn humeur als een donderwolkje. Wanneer het begon te schemeren mochten we eindelijk voetballen. De Pastor was ondertussen al nergens te bekennen. De voetbalstrijd was geniaal. Volgens mij vinden deze mensen ons nu agressief. Wij rennen schreeuwend en gillend over het veld. BLOK DIE BLOEM, PAK HAAR! Dit terwijl het publiek ons nog steeds hartelijk uitlacht. Wat onze strijdvaardigheid alleen nog meer aanwakkert. De wedstrijd eindigt met 4-1 voor Nederland. Die één heb ik zelfs voor hun gescoord. Voor de liefhebbers, alles is gefilmd. Aan het einde van de wedstrijd horen we dat we twee dagen later weer terug moeten komen omdat we gewonnen hebben. We hebben snel onze punten aan de andere partij toebedeelt. Één keer is genoeg. Daarna werden we overspoelt door alle mensen op het veld. Iedereen wil op de foto, duwt, trekt, roept, zit aan je. Één chagrijnige foto kregen ze van ons cadeau, daarna zijn we weggerend. Weg van deze plek.

Bij ons nieuwe huis leek het rustiger te zijn dan bij het oude huis, de stenen gooiende kleuters waren verdwenen deze kleuters hebben plaats gemaakt voor andere nieuwsgierige kleuters die niet weg te slaan zijn uit onze tuin. Ik moet met mijn opdrogende heksen kapsel naar ze toe rennen om ze weg te jagen, of eruit te bonjouren. Vaak stopt er een auto voor onze muur, of rijd langzaam langs met open ramen. Dit noem ik de Bule tours. Er wordt uitgebreid gekeken hoe ik mijn broodje pindakaas naar binnen werk. De Bule’s van Tondano. Ook tijdens onze wandelingen hebben we vreemde ontmoetingen. Auto rijdt langs, stopt, schuift raam open, roept ‘hello’ over zijn vrouw heen, schuift raam dicht en rijd verder. In de stad worden we na geroepen, geschreeuwd, gewispeld, gefloten etc. Zo erg dat zelfs wij onze geduld kwijt raken.
Vaak worden wij meegenomen naar familie en feesten. Daar zitten wij op een aparte bank bij een aparte tafel met apart eten. Wij krijgen als eerst, als wij klaar zijn mogen pas de anderen eten. Dit is een aparte gewaarwording. De bezoeken bij onze vrienden thuis zijn hilarisch. Wij worden in de woonkamer neergezet met allemaal een flesje Cola. De mensen die je zou willen ontmoeten zijn juist buiten deze kamer. Wij zitten gewoon met elkaar in een andere ruimte. Veel, ik zeg erg veel foto’s met alle familie leden in alle verschillende poses later gaan we op bezoek bij de lokale begraafplaats, ook hier moesten wij op de foto. Niet met mensen, maar met de graven. Dit is echt het toppunt. Dit is het moment dat ik mijzelf het meest ongemakkelijkst voel. Wij nemen met tegenzin een plaats in naast het graf. Er wordt ons verzocht om op de zijkant te zitten met onze voeten boven op. Er komt bij ons een zure glimlach vanaf. Ik denk dat mensen vreemd op gaan kijken als wij dit in Nederland gaan doen.

In Tondano hebben we een geheel andere voedingspatroon dan in Amurang. Waar we in Amurang een gevarieerde maaltijd voorgeschoteld kregen mogen we hier blij zijn als er überhaupt rijst aanwezig is. Over het algemeen is het koude, slappe, natte, bevroren patat met koude kipvingers en slasaus. De mensen hier denken namelijk dat wij niet zonder onze Hollandse aardappels kunnen. Al snel hebben wij onze dieet veranderd naar broodjes pindakaas, witte rijst uit de rijstkoker en op zijn tijd uit eten bij de Warong of de Bistro. Er is veel moeite gedaan door de Pastor, Juke en Gerard om gezond eten op tafel te krijgen. Het was altijd weer een verassing wat we hadden. Waar het op neer komt.. op rijst ben ik nog lang niet uitgekeken. (en het is een verassing hoeveel we wegen, na al die loempia’s, zakken chips en ijsjes)

Savonds klinken er vaak gitaar geluiden uit de Asrama. Als ik ga kijken zie ik een aantal jongens van de Asrama samen zingen met een aantal oudere jongens. Er is veel plezier te zien. Normaal moeten de kinderen al om 10 uur in bed liggen. Maar als Pastor In Manado is, dansen de kinderen op tafel. Ik zit te midden al deze jongens stilletjes hun te filmen en plat mee te zingen met woorden die ik niet ken. Om me te helpen worden er liederen uitgebeeld.

De lessen, waarom ik hier eigenlijk ben, blijken lastiger te zijn dan in Amurang. Hier kennen de kinderen amper Engels en zijn ook de groepen erg gevarieerd in niveau. Het verschilt soms van 12 tot 18 jaar. Ook is er veel minder discipline waardoor de kinderen snel afgeleid zijn. Ik moest eerst maar eens duidelijk maken dat ik een docent ben en niet een speel maatje. Dit kwam al in de eerst les aanbod als de kinderen een Tjik Tjak vangen en hem willen vertrappen. Dat gebeurd niet zo snel in een Nederlandse theaterles. Vanaf toen waren alle dieren veilig in mijn buurt, het ging al gauw te ronde dat er in Leonie’s les geen dieren werden gedood. Mijn lessen heb ik gebaseerd op mijn Empowerment lessen in Amurang, maar dan versimpelt. Vaak moest ik tijdens de les van strategie veranderen omdat de taalbarrière het te lastig maakte. Toch heb ik drie weken leuke lessen kunnen geven en hopelijk wat bij kunnen brengen in de concentratie, zelfvertrouwen, presentatie en social skills van de kinderen. Ook stonden er Engels lessen op het rooster. Dit was hele andere koek. De kinderen hadden hier kennelijk minder zin in. Daar stonden Hanna en ik dan voor een klas van 5 leerlingen. De lessen hebben we leuk gemaakt met spellen en opdrachten, waar de kinderen bij de andere stagaires netjes achter hun bureau zaten was het bij ons een warboel van geren en geroep. Maar Engels wordt er wel geleerd.

Pasen kwam steeds dichter bij, dat betekend de Jesus Passion. Die ik op aanvraag van de Pastor moet verwezenlijken. Theater is hier anders dan in Nederland. Alles wordt hier erg letterlijk genomen. De vorige paasspelen bevatte de kruis optocht waarin een jongen, verkleed als Jesus, wordt geslagen met zwepen, geduwd en uitgejoeld. Aan het eind wordt hij werkelijk waar ook aan een kruis opgehangen met spijker geluiden en al. Ik wilde deze mensen een andere variant laten zien en ervaren. Met als basis de musical Jesus Christ Superstar heb ik de Pastor verleidt tot een nieuwe vorm van theater, waarin er niemand verwond of opgehangen wordt. Normaal wordt dit met de studenten gedaan. Maar ik kwam al snel tot de conclusie dat ik dit met de kinderen wilde maken. Dit bleek lastiger dan verwacht. Het is namelijk vakantie met Pasen en alle kinderen gaan dan naar huis. Wat je ze niet kwalijk kunt nemen. Uiteindelijk had ik een groep van 10 spelers. Een week lang werd er gerepeteerd. De andere stagaires hadden de leiding over de kleding en rekwisieten, we waren net een mini musical productie. Op het eindresultaat ben ik super trots, de kinderen waren fantastisch. Hier kon je goed zien wat voor effect onze lessen hebben gehad. De kinderen stonden vol zelfvertrouwen en met duidelijke stemmen op de playground voor een groep van 150 mensen. Het meest lastige publiek wat ik ooit heb meegemaakt. Maar zij stonden er.

En toen kwam het moment van afscheid. Wat vast veel lastiger is voor de mensen die hier wonen. Wij veranderen iets in hun normale leven en veranderen het weer door zelf weer te vertrekken. Onze levens in Nederland blijven hetzelfde.

Op het vliegveld werden we door een grote groep incl. Gary uit Amurang uitgezwaaid, veel beteuterde gezichten en tranen. Wat alleen maar duidt op een mooie tijd samen.

Nu zitten we al een paar dagen op Bali, waar het leven bestaat uit surfen, luieren op het strand, afdingen bij verkopers, verkopers wegjagen, scooteren, en bezoekjes aan tempels en watervallen. Heerlijk even bijkomen. Nog twee dagen en dan staat onze vliegreis naar Nederland alweer op het programma. Het was een mooie tijd die wat mij betreft herhaald mag worden.

Sampai Jumpa